چگونه عبادت کنیم؟

 

بسم االه الرحمن الرحیم

مگر نه اینکه آدرس هر خانه ای را باید از صاحبخانه گرفت؟ و مگر نه اینکه در هر ضیافت و مهمانی باید نظر میزبان را مراعات کرد؟ عبادت حضور در برابر خدایی است که صاحب جهان است و نشستن  بر سر مائده های معنوی پروردگار است که برای ((بندگان)) فراهم کرده است. پس، چگونگی عبادت را هم باید از او فرا گرفت  و به دستور او عمل کرد و دید که او چه چیز را عبادت دانسته و عبادت به چه صورت را از ما طلبیده است؟

بهترین عبادت ها آن است که:

 1-آگاهانه باشد

دو رکعت نماز انسان آگاه و دانا، از هفتاد رکعت شخص نادان برتر است و عبادت کننده ی نا آگاه همچون آسیاب است که می چرخد ولی پیش نمی رود. اما صادق (ع) فرموده است: کسی که دو رکعت نماز بخواند و بداند که سخن می گوید، گناهان بخشیده می شود. در این صورت است که نماز معراج روح میشود و عامل بازدارنده ی از فساد و موجب قرب به خدا.

2-عاشقانه باشد

آنچه موجب نشاط روح در عبادت می شود و عابد از پرستش خود لذت می برد عشق به اللّه و شوق گفت و گوی با اوست.عبادت های بی حال و از روی کسالت و سستی و خمودی نشانه ی نداشتن شور و شوق نیایش و نجوا با پروردگار است. در در دعا می خوانیم: ((... واجعَل نِشاطی فی عِبادَتِک)) (خداوندا! نشاط مرا در عبادت خودت قرار بده.)

آنان که از عبادت لذت نمی برند همچون بیمارانی هستند که از غذای لذیذ لذت نمی برند. اگر این شوق و عشق باشد دیگر چندان نیازی به تبلیغ و تشویق و تحرک از بیرون نیست، بلکه انگیزه ی درونی انسان را به عبادت وا می دارد و آنگونه که برای دیدار یک شخصیت معروف و محبوب لحظه شماری می کنیم و از آن دیدار مسرور می شویم از عبادت هم به وجد و نشاط می آییم.

برای عاشقان، شنیدن صدای اذان اعلام فرا رسیدن لحظه ی دیدار است. پیامبر اسلام که به بلال فرمود:(( اَرحِنا ای بِلال)) (( ای بلال! مارا از غم و تلخی نجات بخش)) شوق زاید الوصف  آن حضرت را به نماز می رساند.

3-خالصانه باشد

هیچ چیز همچون ((ریا)) و خود نمایی و مردم فریبی آفت عبادت نیست. و از آن طرف هیچ چیز چون خلوص ارزش دهنده ی عبادت و نماز نمی باشد. عبادت تا خالص نباشد در درگاه پذیرفته نیست و تنها پیشانی بر زمین زدن و قرائت درست داشتن و در صف اول جماعت ایستادن و... ملاک نیست. باید نماز و بندگی از رنگ ریا پاک و به رنگ الهی آراسته باشد تا به خدا برسد.

4- خاشعانه باشد

خشوع حالت قلبی انسان ودر عبادت است و نتیجه ی توجه کامل به مقام بندگی در آستان الهی است. آنکه نیاز و عجز خود را می داند و عظمت و کمال الهی را می شناسد و در عبادت خود را در برابر آن خدای بی همتا و آگاه می یابد دردل او حالتی متناسب با این ((حضور)) پیدا می کند ، قلبش خاشع می شود، نگاهش افتاده می گردد و توجه او از هر چیز دیگر بریده و به عبود متوجه میشود.

"برگرفته از کتاب راز نماز"