ماجرای صلح

بسم الله الرحمن الرحیم

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا لَقِیتُمُ الَّذِینَ کَفَرُوا زَحْفًا فَلَا تُوَلُّوهُمُ الْأَدْبَارَ ﴿١٥﴾

                                 وَمَنْ یُوَلِّهِمْ یَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلَّا مُتَحَرِّفًا لِقِتَالٍ أَوْ مُتَحَیِّزًا إِلَىٰ فِئَةٍ فَقَدْ 

                                              بَاءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ ۖ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿١٦﴾

«ای کسانی که ایمان آورده اید هرگاه در میدان نبرد به کافران برخورد کردید که به سوی شما روی می آورند به آنان پشت نکنید و هرکه در آن هنگام به آنان پشت کند مگر آنکه هدفش کناره گیری برای نبرد مجدد یا پیوستن به جمعی دیگر از همرزمانش باشد قطعا به خشم خدا گرفتار خواهد شد...»

سوره ی انفال آیه ۱۵ و بخشی از آیه ۱۶

این آیه را در نظر داشته باشید تا به ادامه متن بپردازیم.

میخواهیم در مورد واقعه ای صحبت کنیم که به عنوان«صلح امام حسن و معاویه» مشهور و معروف شده و چهره‌ی واقعی این صلح را بشناسیم و ماهیت عمل امام را آن چنان که شایسته ی آن امام بزرگوار است بفهمیم. محتوای این پست برگرفته از کتاب دو امام مجاهد می‌باشد. 

در زمین گمنام اند و در آسمان ها مشهور

بسم الله

به اتفاق تیمسار بابایی به فرودگاه اهواز رفتیم تا با هواپیمای ترابری C-130 که حامل مجروحین بود به تهران برویم. عباس در فرودگاه بر روی چمن ها نشست و به من گفت که بروم  و مقدمات را فراهم کنم.  وقتی از او خواستم تا او هم بیاید گفت:

- آنجا خلبانان و پرسنل نیروی هوایی هستند و اگر مرا ببینند، یکی زمین می‌خواهد و دیگری وام می خواهد؛ من هم که قادر به تامین خواسته های آنان نیستم در نتیجه شرمنده می‌شوم.

به داخل ستاد رفتم. مسئول ستاد وقتی فهمید با تیمسار بابایی آمده‌ام از من خواست تا او را به دفتر ستاد بیاورم. وقتی بیرون آمدم دیدم بسیجی ها او را به کار گرفته اند و در حال حمل برانکارد به داخل هواپیماست. با توجه به اینکه می‌دانستم شهید بابایی تازه از جبهه برگشته و نیاز به استراحت دارد، به افسر خلبان گفتم: 

-ایشان تیمسار بابایی هستند. کمتر از او کار بکشید. 

ژرفای نگاه... (در حال تکمیل..‌ :) )

[به نام دگرگون کننده دل ها]

و عظمت را تو آنجا خواهی یافت

در نگاه آرام او

هنگامی که دست شست از همه‌ی آنچه داشت

 آسایش بی‌حد و حصرش

 رفاه و ثروتی افسانه ای که گویا پایان ناپذیر بود

هرچه که داشت از مال و اعتبار...

او حق را یافته بود

چیزی که سال ها جهان را از برایش گشته بود

و روزی آن را در کتابی میان هزاران یافت

آن کتاب در دستش چونان خورشید می‌درخشید

و در ذهن و قلبش

اما آن درخشش را تنها اندکی درمی‌یابند

و او یکی از آن‌ها بود

چیزی را که پیدا کرده‌بود ارزشمند تر از مال و دنیا و آسایشش یافت

و حتی ارزنده تر از جانش

ادواردو قدر آنچه یافته بود دانست... 

هو الشهید

سلام بر آن دل های پاک

سلام برآن قلب های زلال تر از چشمه های گوارا

سلام برآن اراده های استوار

سلام بر آن صبر بی مانند

سلام برآن مظلومیت ها

سلام بر ساکنان آب ها...

#اروندکنار

#کربلا۴

بسیار خوبان دیده ام، اما تو چیز دیگری :)

[ بسم اللّه ]

بعضیا مثل فانوس راه رو، روشن میکنن

نمی‌ذارن گم بشی...

مسیرشون... شخصیت شون... از سر تا پاشون همه بهت میگن،

از کدوم طرف باید بری...

پ.ن ۱ :

مسیر همه ما یه قلّه داره

قلّه رو پیدا کن؛

 اونوقت دیگه هیچوقت راهو گم نمیکنی...

هیچوقت تو درستی مسیرت تردید نمیکنی :)

پ.ن۲ :

از بعضی ها فقط یک دانه در دنیا وجود دارد.

دیگر هرگز مثل‌شان پیدا نمی‌شود...

دیگر هرگز جای خالی شان "پر" نمی‌شود...