هدف اصلی از مجالس امام حسین (ع)

 

بسم الله الرحمن الرحیم

منظور از ذکر مصائب این است که ما بیندیشیم آن مصیبت ها که بر عزیزان خدا وارد کرده اند ما آنگونه مصائب را بر آن ها وارد نکنیم و دردناکشان نسازیم و خوب میدانیم که امام حسین (ع) آن درد و زجری که از بی دینی مردم می کشید از ضربات نیزه و شمشیر شمر و سنان و خولی و... نکشید و لذا می فرمود:

( آیا نمیبینید که به حق عمل نمی شود و از باطل خود داری نمی گردد؟) نفس المهموم، صفحه 116

حال اگر ما نیز عامل به حق و منتهی از باطل نباشیم بر اساس این گفتار آن امام محجوب را آزرده و دردناک کرده ایم! ما مجالسی را که به نام  امام حسین (ع) تشکیل می دهیم، مجلس توسل می نامیم و توسل را هم به معنای ذکر مصیبت کردن و گریستن می شناسیم و حال آنکه معنای توسل این نیست! 

توسل یعنی چیزی را وسیله قرار دادن برای رسین به چیز دیگر. یعنی مقصد و هدف دیگری در کار است و برای رسیدن به آن هدف وسیله ای به کار می بریم.

ما میخواهیم شرکت در مجلس امام حسین (ع) و گریه بر مصائب آن حضرت را وسیله ای قرار دهیم تا اولا او را به عنوان امام به معنای واقعیت بشناسیم و آنگاه از هدف و مقصدی که از نهضتش داشته است آگاه گردیم بفهمیم منطقش چه بوده است و از مردم زمانش چه می خواسته که نپذیرفته اند وعاقبت او را کشته اند! این حقیقت را خوب بفهمیم و مراقب باشیم که از نظر فکر و عمل در صف دشمنان آن حضرت قرار نگیریم! این معناس توسل است ولی ما این کار را نمی کنیم بلکه ما شرکت در این مجالس و گریه بر امام حسین (ع) را هدف قرارداده ایم نه وسیله! و لذا اگر مجلسی با شور و اشک و آه و ناله  پایان پذیردآن مجلس را مجلس موفق به حساب می آوریم و اگر در آن مجلس شرکت داشته ایم گویی به هدف رسیده ایم و اصلا به تحول اخلاقی و عملی که هدف اصلی از شرکت در این مجالس می باشد توجه نمی کنیم و از این جهت در خود کمبودی نمیبینیم و این معنای هدف قرار دادن وسیله است و ضد معنای توسل است.

از کتاب "حسین چراغ حیات، کشتی نجات"