شور حسینی یا شعور حسینی؟ مسئله این است!

بسم رب

همانطور که میدانیم شور برآمده از احساسات و عواطف و هیجانات درونی و شعور برآمده از اندیشه و آگاهی و به گونه ای منطق هر انسان است.

نمی شود گفت شور و شعور در تقابل با یکدیگر و یا در عرض هم قرار دارند و آن یکی دیگری را نقض میکند، نه. بلکه این دو تکمیل کننده یکدیگر اند.

به عنوان  مثال فردی که از آغاز محرم سرتا پا مشکی پوش می ود و تمام خانه را کتیبه میزند و مشکی می کند و صبح تا شب تا می تواند در مجالس شرکت میکند  و تنها چیزی که گیرش آمده چند قطره اشک بدون هیچ افزایش آگاهی است یا اینکه زنگ موبایلش را مداحی میگذارد و ... این ها شور است حالا اگر شور بدون شعور باشد کار می رسد به قمه و ...

اما شعور که در کنار شور آمد آنگاه آن فرد از خودش می پرسد چرا من باید مشکی بپوشم امام من چه کسی بوده اند؟ چه  کرده اند که یک جهان دو ماه عزادار ایشان است؟ اصلا هدف ایشان از آن قیام چه بوده؟ باید آن زمانه را شناخت اهداف امام را شناخت.  درحقیقت این شعور است که باید منجر به شور یا آن یکی به دیگری.  وجود تنها یکی کافی نیست چرا که اگر شعور به تنهایی باشد و شور که همان عملی ست که در راستای اعتقادات باید صورت بگیرد نباشد آن اندیشه و آگاهی کاربردی نخواهد داشت زیرا منجر به عمل نشده.

بله درست است  ما به عنوان پیروان ایشان وظیفه داریم عزادار باشیم و اصلا مظلومیت اهل بیت به گونه ای است که دل هر انسانی را به درر می آورد اما مهم این است که ما خودمان را ، رفتار مان را، اخلاق مان را، اندیشه مان را، هدف مان را، زندگی مان را به ایشان نزدیک کنیم و گرنه گریه و ناله و زاری و مشکی پوش شدن کافی نیست.  مهم شناخت است باید ایشان  و اهداف ایشان را شناخت باید فهمید چرا باید مشکی بپوشیم نه اینکه تنها از روی احساسات و این موضوعات این کار ها را انجام بدهیم. 

و درآخر شور و شعور در کنار هم است که تورا می کنندجُون امام زمانت... عج.