رفتی و نور شدی، راه شدی در دل شب!

بسم الله

آن شب

آسوده درخواب بودیم

آرامش خانه‌ی خود

بی ذره ای نگرانی 

گویا نه دنیایی بوده و نه قرار است که باشد

درست مانند تمام وقت هایی که تو

کیلومتر ها دور تر از آسودگی خانه ات

که نه در اتاق های گرم و راحت هتل های لوکس

بلکه در صحرا ها و بیابان ها بر سنگ های سخت قدم میگذاشتی

در زیر باران

بارانی از جنس فلز

که میسوزاند و میشکافد

در عمق طوفان‌های خاک و خون

زیاد نیستند آنهایی که جانشان را میفروشند

تا قدم زدن در زیر این باران

و دویدن در قلب این طوفان را بخرند

و چه وسیع اند!

به اندازه‌ی آسمان...

دیر بود وقتی که چشم گشودیم

و تو آن چیزی که سال ها به دنبالش

دشت ها و کوه  ها را پشت سر گذاشته 

یافته بودی

اما این پایان تو نبود

بلکه صبح شهادت تو

آغاز بیداری دل های خفته‌ی ما بود

و هریک ازما دانستیم با اینکه از خاکیم و درخاک

قادریم چونان سوسوی ستاره ای 

روشنی بخش گوشه ای از تاریکی باشیم...

و تو...

رفتی و نور شدی، راه شدی در دل شب!